Bizi gaflete sürükleyen, vahşetle ilgili
dar fikrimizdir. Genelde yüreğimizin dayanmadığı şeylere vahşice deriz,
yüreğimizin kaldırdığı, bize sıradan gelen şeylerse vahşice görünmez.
Dolayısıyla, vahşilik hep başkalarına aittir, fakat ondan uzak duramadığımız için, bize ait olduğu
anda onu inkâr ederiz.
Alışkanlığımız
(geleneklerimiz, gücümüz) gereği, sadece gizli gizli yıkmayı severiz; korkunç
ve büyük yıkımlara –en azından bize böyle görünenlere– karşı çıkarız.
Yıktığımızın olabildiğince az farkında olmayı tercih ederiz.
GEORGES
BATAILLE, “The Cruel Practice of Art”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder