Bugün, bir sanat eserinin korunmasından söz edercesine, “toprağın korunması”ndan söz etmeyi tabii karşılıyoruz, oysa her iki fikir de başka çağlarda tahayyül edilemezdi. Yakında, sanat eserlerinin restorasyonuna vakfedilmiş kurumlar gibi, doğal güzellikleri restore edecek kurumlar oluşturmamız da muhtemeldir – tabii, böyle bir düşüncenin doğayla aramızdaki ilişkide köklü bir dönüşüm gerektirdiğini ve bir doğa parçasına onu bozmadan girmenin imkânsızlığı ile o doğa parçasını böyle bir müdaheleden arındırma arzusunun aynı madalyonun iki yüzü olduğunu göz ardı ederiz. Eskiden estetik yargının karşısına mutlak ötekilik olarak çıkan şey, artık bildik ve doğal bir şeye dönüşmüş, yargımız açısından bildik bir gerçeklik olan doğal güzellik ise ona tamamen yabancı bir şeye dönüşmüştür: sanat doğa, doğa sanat olmuştur. 

GIORGIO AGAMBEN

(Man Without Content)